Door de snelle wederopbouw en de groei van de industrie ontstaat in Nederland in de jaren vijftig een tekort aan arbeidskrachten. Daarom worden arbeiders aangetrokken uit landen waar weinig werk is. De eerste gastarbeiders, zijn vooral Italianen, later volgen Spanjaarden en Turken. Om de toestroom te reguleren sluit de Nederlandse overheid wervingsverdragen: in 1960 met Italië en in 1964 met Turkije.
Na een tijd van intensief onderhandelen, komt de definitieve tekst van de 'Overeenkomst tussen het Koninkrijk der Nederlanden en de Turkse Republiek betreffende de migratie, de aanwerving en de tewerkstelling in Nederland van Turkse arbeiders' tot stand.
Op verzoek van de Turkse delegatie vindt de officiële plechtigheid van de ondertekening plaats in Den Haag op 19 augustus 1964. Het traktaat is namens de Nederlandse regering getekend door mr. Leo de Block, staatssecretaris van Buitenlandse Zaken. Van Turkse zijde tekenen Fuat Kemenek, de buitengewoon en gevolmachtigd ambassadeur van de Turkse Republiek, en Nurullah Ogan
Wervingsverdrag:
Het originele document is in bezit van Buitenlandse Zaken en niet digitaal beschikbaar. De tekst van het document is wel beschikbaar.
Verdragnummer 004441.
Foto:
Twee Turkse gastarbeiders uit Spakenburg zijn weer herenigd met hun vrouwen, die pas na veel moeite in Nederland werden toegelaten, 11 september 1968. Een buurtgenote (vrouw in Spakenburgse klederdracht) biedt de gelukkigen een bos bloemen aan.
Collectie Spaarnestad, Jacques Klok, inv. 75002
