2.05.471 Inventaris van het archief van de Nederlandse diplomatieke vertegenwoordiging in Kameroen, (1965) 1980-2011

Kameroen is een constitutionele republiek. Het staatshoofd, de president, wordt middels algemeen kiesrecht gekozen. De premier en de ministers worden door de president benoemd. De oorspronkelijke grondwet dateert uit 1972, maar werd herhaaldelijk herzien. In 1996 werd een nieuwe grondwet aangenomen. Deze voorziet in directe verkiezingen van de president, voor maximaal twee ambtstermijnen van zeven jaar. De wetgevende macht berust bij het Parlement, dat bestaat uit een rechtstreeks gekozen Nationale Vergadering van 180 leden en een Senaat.

Bron: https://www.landenweb.nl/kameroen/samenleving/

In 1972 sprak de bevolking zich in een referendum uit voor een eenheidsstaat, de Republiek Kameroen. Nadat de op autocratische wijze regerende Ahidjo (als enige kandidaat) in 1980 voor vijf jaar was herkozen, trad hij in 1982 af en benoemde zijn premier, de zuiderling Paul Biya, als zijn opvolger. Biya werd in 2004 gekozen voor een nieuwe termijn van 7 jaar. Bij de verkiezingen van juli 2007 hield de partij van Biya de meerderheid in het parlement. In april 2008 werd de grondwet veranderd zodat Biya in 2011 weer mee kon doen aan de presidentsverkiezingen. De oppositie sprak van een constitutionele coup. In oktober 2011 won Paul Biya de verkiezingen met 78% van de stemmen. De oppositie erkende de overwinning niet vanwege veronderstelde fraude.

Bron: https://www.landenweb.nl/kameroen/geschiedenis/

In 2004 werd een nieuwe grondwet aangenomen. Het parlement bestaat uit de Nationale Vergadering, met 109 leden, verkozen voor vijf jaar. De president wordt gekozen voor een periode van 5 jaar en kan zich maximaal voor een tweede termijn herkiesbaar stellen.

Bron: https://www.landenweb.nl/centraal-afrikaanse-republiek/samenleving/

De geschiedenis van de Centraal-Afrikaanse Republiek na de onafhankelijkheid in 1960 is een aaneenschakeling van coups en militaire regeringen. In 1966 kwam de toenmalige bevelhebber Jean-Bedel Bokassa aan de macht dankzij een staatsgreep. Bokassa herriep de grondwet en ontbond het parlement. In 1976 riep hij zich uit tot keizer. Het bloedig neerslaan van studentenprotesten in 1979 leidde tot zijn einde. Met behulp van Franse troepen werd ex-president Dacko weer aan de macht gebracht. In 1981 nam Generaal Kolingba de macht over. Deze schreef voor 1993 verkiezingen uit, welke werden gewonnen door Ange-Félix Patassé (die in 1983 een poging tot staatsgreep had ondernomen). Patassé werd in september 1999 met een krappe meerderheid herkozen.

Vanwege het uitblijven van salarisbetalingen sloegen in 1996 eenheden binnen het leger aan het muiten. Franse troepen evacueerden de aanwezige buitenlanders en kwamen Patassé te hulp. Het bleef vervolgens onrustig. In januari 1997 bereikten Afrikaanse onderhandelaars een akkoord en werd overgegaan tot de installatie van een regionale vredesmacht "Mission inter-africaine de surveillance des accords de Bangui" (MISAB) die moest toezien op de implementatie van het vredesakkoord. MISAB werd vervangen door de vredesmacht "Mission des Nations Unies en République Centrafricaine" (MINURCA). In februari 2000 werd MINURCA beeindigd en opgevolgd door “Bureau des Nations Unies pour la Construction de la Paix en RCA (BONUCA).

In mei 2001 deed voormalig president André Kolingba een coup-poging. Patassé slaagde erin de poging te verijdelen door de inzet van zowel een Congolese rebellenbeweging als Libische troepen. De na de coup opgezette onderzoekscommissie beschuldigde Generaal Bozizé, opperbevelhebber van het leger en vertrouweling van Patassé, van betrokkenheid bij de coup. Bozizé vluchtte hierop naar Tsjaad. In oktober 2002 deed Generaal Bozizé een in eerste instantie mislukte couppoging. President Patassé kon zich aanvankelijk handhaven in het noorden van het land, maar werd op 15 maart 2003 verdreven na de inname van Bangui door de rebellen van Bozizé. Deze riep zich uit tot president. Patassé week uit naar Togo. In mei 2005 werd Bozizé uitgeroepen tot president. In januari 2008 trad premier Elie Dote en zijn regering af. President Bozizé benoemde Faustin-Archange Touadera, een academicus zonder politieke achtergrond, tot opvolger van Dote. In januari 2009 vormde hij een kabinet van nationale eenheid samen met Francois Naouyama van de APRD and Djomo Didou van de FDR. Bij verkiezingen in januari 2011 won Bozizé een nieuwe termijn als president.

Bron: https://www.landenweb.nl/centraal-afrikaanse-republiek/geschiedenis/

Equatoriaal Guinea is een presidentiele republiek. De grondwet is van kracht sinds november 1991. De president wordt gekozen voor een termijn van zeven jaar. Hij benoemt de premier en een aantal leden van de rechterlijke macht. Het parlement bestaat uit één kamer, de Cámara de Representantes del Pueblo (voorheen 80 leden; sinds de verkiezingen van april 2004 100 leden), en is in de praktijk machteloos.

Bron: https://www.landenweb.nl/equatoriaal-guinea/samenleving/

Tussen 1968 en 1979 werd Equatoriaal Guinea op uiterst dictatoriale geregeerd door Francisco Macías Nguema. Deze werd in augustus 1979 bij een bloedige staatsgreep ten val gebracht door Theodoro Obiang Nguema Mbasogo, die beloofde een einde te maken aan de dictatuur, maar daar weinig werk van heeft gemaakt. In 1991 werd een grondwet aangenomen waarin in naam politieke pluriformiteit werd gegarandeerd. De sindsdien gehouden verkiezingen – waaronder de presidentsverkiezingen in december 2002 en de parlementsverkiezingen in april 2004 - werden alle gewonnen door de regeringspartij Partido Democrático de Guinea Equatorial (PDGE). In maart 2004 werden, na tips uit Zuid-Afrika, in Zimbabwe 64 mannen gearresteerd op beschuldiging een staatsgreep voor te bereiden in Equatoriaal Guinea. Kort daarna werden in Malabo 15 vermeende huurlingen gearresteerd. Ook zij werden ervan beschuldigd een staatsgreep voor te bereiden in opdracht van de in Spanje verblijvende oppositieleider Severo Moto en merendeels tot lange gevangenisstraffen veroordeeld. In januari 2005 bekende Mark Thatcher, zoon van de voormalige Britse premier dat hij de couppogingen gefinancierd geeft.

De regering trad massaal af in augustus 2006 na beschuldiging van corruptie door de president, maar de meeste minister werden herbenoemd. In juli 2008 accepteerde president Obiang het ontslag van de regering na weer beschuldigingen van zijn kant van corruptie en mismanagement. Hij benoemde Ignacio Milam Tang als nieuwe premier. In februari 2009 werden 15 mensen gearresteerd wegens een gewapende aanval op het presidentiële paleis. De regering beschuldigt Nigeriaanse rebellen, die betrokkenheid ontkennen. President Obiang wont de presidentsverkiezingen. November 2011 was er een referendum over de grondwet, critici beschouwden het als een machtsgreep.

Bron: https://www.landenweb.nl/equatoriaal-guinea/geschiedenis/

Sinds de onafhankelijkheid is Gabon een republiek. De grondwet van 1991, die in 1995 werd gewijzigd, voorziet in de verkiezing van een president voor een termijn van 5 jaar, met eenmalige herverkiezing. In 1996 werd deze termijn verlengd tot 7 jaar. Ook het meerpartijenstelsel is vastgelegd in de grondwet, die tevens individuele en burgervrijheden garandeert. De premier wordt, evenals de overige leden van het kabinet, benoemd door de president. De uitvoerende macht berust bij de president en de ministerraad. De wetgevende macht is in handen van de president en van het 120 leden tellende parlement, die voor een periode van vijf jaar gekozen worden. Een aantal raden ziet toe op de naleving van de in de grondwet vastgelegde wetten, de mensenrechten en persvrijheid.

Bron: https://www.landenweb.nl/gabon/samenleving/

Op 17 augustus 1960 werd Gabon onafhankelijk van Frankrijk. Léon M’ba werd in 1961 het eerste Gabonese staatshoofd. Hij voerde een één-partij staat in, die door zijn opvolger El Hadj Bongo Ondimba (sinds 1967) werd voortgezet. Slechts leden van de Parti Démocratique Gabonais (PDG) konden deelnemen aan verkiezingen.

President Bongo werd in 1973, 1980, en 1986 – zonder enige tegenkandidaat – herkozen met 99% van de stemmen. Begin jaren tachtig uitte het verzet tegen het één-partij systeem zich in de oprichting van de Mouvement de Redressement National (Morena). Na couppogingen en stakingen werd in 1990 een nieuwe grondwet opgesteld, die voorzag in verkiezingen waaraan meerdere partijen konden deelnemen. Begin 1994 liet president Bongo de oppositie toe tot de regering. De oppositie, verenigd in de Haut Conseil de Résistance (HCR), bereikte met de PDG overeenstemming in de "Akkoorden van Parijs" waarin democratisering en het houden van parlements - en gemeenteraadsverkiezingen vastgelegd werden. Bij de eerste parlementsverkiezingen, in 1996, behaalde de PDG een absolute meerderheid een ook bij de parlementsverkiezingen in december 2001 behaalde de partij van President Bongo weer een grote meerderheid.

Bij de presidentsverkiezingen van december 1998 en november 2005 behaalde president Omar Bongo 66,9%, respectievelijk 79,2% van de stemmen. Hij werd daarmee het langst regerende staatshoofd in Afrika. In december 2006 won zijn partij ook de presidentsverkiezingen. In juni 2009 overleed Omar Bongo tijdens een behandeling in een Spaanse kliniek. Bij de presidentsverkiezingen van september 2009 won Ali Ben Bongo, de zoon van de overleden president, de verkiezingen. In december 2011 won de PDG van Bongo 95% van de parlementszetels, de oppositie zei dat er gefraudeerd werd.

Bron: https://www.landenweb.nl/gabon/samenleving/

De grondwet van 1996 voorziet in een meerpartijensysteem. De president wordt direct gekozen voor een periode van vijf jaar. Sinds 2005 kan hij ongelimiteerd herkozen worden. De president kiest de premier die vervolgens de ministerraad samenstelt. De wetgevende macht ligt bij het parlement, dat uit twee kamers bestaat die direct gekozen worden. De Nationale Vergadering, die uit 155 leden bestaat, wordt gekozen voor een periode van vier jaar. Een Senaat, met een mandaat voor twee jaar, is tot op heden niet bijeen gekomen.

In 1960 werd Tsjaad onafhankelijk van Frankrijk, met uitzondering van het noordelijk deel, dat tot 1964 onder Frans militair beheer bleef. Vanaf de onafhankelijkheid tot de dag van vandaag heeft het land politieke onrust gekend als gevolg van elkaar afwisselende regeringen en elkaar bestrijdende politiek-militaire bewegingen. Een constante factor daarin zijn de tegenstellingen en conflictueuze relaties tussen de Arabische, van de veeteelt levende moslimbevolking in het arme, woestijnachtige Noorden en de christelijk-animistische landbouwers in het relatief welvarende Zuiden. De periode 1975-1982 met eerst Malloum (uit het Noorden) en daarna Kamougue (uit het Zuiden) als president staat bekend als de meest bloedige in de geschiedenis van Tsjaad. Militaire groepen met wisselende coalities (Habré soms samen met Malloum tegen de Libiërs en dan weer los van Malloum gesteund door de Libiërs) en wisselende voorkeuren bij Frankrijk bestreden elkaar voortdurend.

Van 1982 tot 1990 was Hissène Habré aan de macht. Een nationale verzoeningspoging met zuiderlingen op belangrijke punten kon het uitbreken van nieuwe onlusten niet voorkomen. Met name het Noorden, waar Libië nog steeds aanspraak maakte op de Aozou-strip en rebellerende militaire-politieke groepen bleef steunen, werd geteisterd door geweld.

Habré werd, na een staatsgreep, in 1990 opgevolgd door Idriss Déby, lid van de invloedrijke Zaghawa-stam uit het noorden en voormalig opperbevelhebber van Habr é's militaire eenheid. Sindsdien beheerst zijn Mouvement Patriotique du Salut (MPS) de Tsjadische politiek. Bij zijn aantreden in 1990 kondigde Déby een aantal hervormingen aan, zoals de invoering van een meerpartijensysteem. De eerste presidentsverkiezingen in Tsjaad, in 1996, werden door Déby gewonnen, evenals die van 2001. Ook onder Déby bleef de toestand in Tsjaad onrustig.

Bron: https://www.landenweb.nl/tsjaad/geschiedenis/

Op basis van de beschikbare bronnen is geen informatie voorhanden over de betrekkingen tussen Nederland en Kameroen.

Ambassade Yaounde:

De Nederlandse ambassade te Yaoundé werd kort na de onafhankelijkheid van Kameroen, in de jaren zestig, opgericht. De post was tot het eind van de jaren zeventig niet onbelangrijk vanwege handelsbelangen en het os-programma. Sindsdien verslechterde het handelsklimaat o.a. ten gevolge van het slechte bestuur en de toegenomen corruptie. Ook de uitvoering van het os-programma werd in toenemende mate bemoeilijkt door slecht bestuur. Noch politiek noch economisch waren de banden met Kameroen zo belangrijk dat handhaving van een vertegenwoordiging in Yaoundé geboden was. Kameroen behoorde niet tot de 17+3 landen en was evenmin themaland. In 1999 werd besloten tot sluiting van de ambassade. De Nederlandse belangen in Kameroen werden daarna behartigd door de Nederlandse ambassade in Abidjan (Ivoorkust).

De diplomatieke betrekkingen werden door middel van mede-accreditatie door verschillende posten in de regio onderhouden. De ambassadeur te Abuja (Nigeria) werd medegeaccrediteerd in Tsjaad. De ambassadeur te Abidjan (Ivoorkust) werd medegeaccrediteerd in Kameroen, Gabon en Equatoriaal Guinee. De ambassadeur te Kinshasa (Democratische Republiek Congo) werd medegeaccrediteerd in de Centraal-Afrikaanse Republiek. Te Yaounde bleef een consulaat-generaal belast met de dienstverlening aan de Nederlandse gemeenschap met betrekking tot de consulaire. In het archief zijn ook dossiers aangetroffen afkomstig uit het archief van het consulaat-generaal, deze zijn echter geïntegreerd met het archief van de ambassade.

Naar aanleiding van de ontwikkelingen in Ivoorkust in november 2004 werd besloten de uitgezonden medewerkers te evacueren. Op 25 februari 2005 besloot de Minsterraad de post te Abidjan te sluiten en in Yaounde een nieuwe ambassade openen. De post richtte zich voornamelijk op politieke- en mensenrechtenrapportages met betrekking tot kamereon en de overige geaccrediteerde landen, het bevorderen van de handel/economie, het bevorderen van de regionale samenwerking op het gebeid van milieu en het uitvoeren van een aanzienlijk aantal consulaire werkzaamheden. Bij Koninklijk Besluit van 4 november 2005, nr. 05.004122 werd het consulaat-generaal te Yaounde opgeheven.

Door herziening van het postennetwerk als gevolg van verschuivende verhoudingen in de wereld én de noodzakelijke bezuinigingen werd de ambassade in 2011 wederom gesloten. De Nederlandse belangen in Kameroen werden daarna behartigd door de Nederlandse ambassade in Cotonou (Benin).

De ambassade in Kameroen vertegenwoordigde Nederland ook in andere landen:

• Centraal-Afrikaanse Republiek, 2005-2011, periode 2000-2005 Kinshasa (Democratische Republiek Congo) en vanaf 2011 Khartoem (Soedan)
• Equatoriaal Guinee, 2005-2011, periode 2000-2005 Abidjan (Ivoorkust) en vanaf 2011 Cotonou (Benin)
• Gabon, tot 2000 en 2005-2011, periode 2000-2005 Abidjan (Ivoorkust),
• Tsjaad, tot en met 2001, daarna (periode 2001-2011) vallende onder Abuja (Nigeria)

Overzicht ambassadeurs:

• 1980-1982: A.L. Schneiders
• 1983: -
• 1984-1988: H. Philipse
• 1989-1991: G.A.M. Wehry
• 1992-1995/96: M. Damme
• 1995/96-1999: A.E. de Bijll Nachenius
• 2000: J.W. de Waal
• 2001-2004: -
• 2005: J.I.M Bassong
• 2006-2008: -
• 2009: N.W.M. Braakhuis
• 2010-2011: S.N. Bakker

Bron: CD-rom “Historisch overzicht van de Nederlandse chefs de poste en hun standplaatsen”, DDI 2003. Bovenstaande informatie is afkomstig uit het door Buitenlandse Zaken samengesteld overzicht

Hieronder volgt een algemene beschrijving over de Nederlandse vertegenwoordigingen in het buitenland.

Taken ambassade

De werkzaamheden van de bilaterale posten kunnen verdeeld worden in politieke aangelegenheden, economische aangelegenheden, ontwikkelingssamenwerking, pers- en culturele aangelegenheden, consulaire aangelegenheden en algemene zaken. Hieronder volgt een weergave van de taken:

Politieke Zaken (PZ):

• het volgen van de binnenlandse en buitenlandse politieke ontwikkelingen in het land van accreditatie; het rapporteren aan de Nederlandse regering omtrent de voor Nederland relevante ontwikkelingen opdat die bij het formuleren van haar beleid daar rekening mee kan houden;
• het uitdragen van het Nederlandse politieke beleid;
• het behartigen van de belangen van andere landen.

Economische Zaken (EZ): De economische werkzaamheden kunnen worden onderscheiden in macro-, meso- en micro-economische aangelegenheden.

Macro-economisch:

• het opstellen van algemene economische rapportage over macro-economische ontwikkelingen in het buitenland, overheidsmaatregelen, monetaire kwesties, energievoorziening, milieuhygiëne, lucht- en scheepvaartaangelegenheden;
• het vergaren van handelspolitieke informatievergaring en inspanningen, met name daar waar de handel op beperkende maatregelen stuit;
• het toezenden van economisch-statistisch materiaal;
• het verstrekken van inlichtingen aan de overheid en het bedrijfsleven van het land van vestiging over economische ontwikkelingen en mogelijkheden tot economische samenwerking met Nederland;
• het uitdragen van het Nederlandse beleid op economisch terrein.

Meso-economisch:

• het berichten over afzetmogelijkheden, ontwikkelingen in het bedrijfsleven, fusies, buitenlandse investeringen, concurrentie van derde landen;
• het geven van voorlichting over Nederlandse leveringsmogelijkheden van goederen en diensten;
• het doen van meldingen over ontwikkelingsprojecten en overheidsaanbestedingen;
• het aantrekken van industriële projecten voor Nederland door middel van voorlichting, bemiddeling, etc.;
• het berichten over economische missies die West-Europa bezoeken en hulp aan Nederlandse missies in het ambtsgebied;
• het berichten over beurzen en tentoonstellingen in het land van vestiging en hulp bij Nederlandse deelname aan beurzen.

Micro-economisch:
Het ondersteunen en begeleiden van Nederlandse exporteurs in de vorm van:

• handelsbemiddeling;
• voorlichting aan Nederlandse zakenlieden en introducties bij overheid en bedrijfsleven;
• bemiddeling bij handelsgeschillen.

Ontwikkelingssamenwerking (OS):
De werkzaamheden in het kader van ontwikkelingssamenwerking houden in:

• het analyseren van het ontwikkelingsbeleid van het betrokken land;
• het nagaan van de plaats die Nederland in de samenwerking op dit gebied zou kunnen innemen;
• het vaststellen van doelgroepen waarop het samenwerkingsbeleid gericht kan zijn;
• het adviseren omtrent de aanvaardbaarheid en uitvoerbaarheid van individuele projecten;
• het voorbereiden, uitvoeren en evalueren van Kleine Ambassade Projecten (KAP);
• het toezicht houden op en berichten over de voortgang van projecten;
• het begeleiden van uit te zenden deskundigen, huisvesting, financiering, hulp bij import van goederen;
• het bemiddelen bij de invoer van materieel voor hulpprojecten;
• het behandelen van financiële aspecten.

Consulaire Zaken (CZ):

Ten behoeve van Nederlanders:
Het zorg dragen voor de Nederlandse kolonie en Nederlandse toeristen in het buitenland. De meest voorkomende werkzaamheden hiervoor zijn:

• het verstrekken, verlengen en wijzigen van reisdocumenten voor Nederlanders, alsmede diplomatieke, consulaire en dienstpaspoorten;
• het opmaken van legalisaties;
• het verstrekken van juridische adviezen;
• het leveren van bijstand bij het opstellen van notariële akten;
• het opmaken van akten van huwelijkstoestemming;
• het in bewaring nemen van holografische en geheime testamenten;
• het opmaken van volmachten;
• het registreren van opgemaakte akten in een repertorium;
• het opmaken van akten van de burgerlijke stand;
• het regelen van dienstplichtzaken;
• het zorgen voor repatriëring;
• het overbrengen van gerechtelijke stukken, het bijstaan van rogatoire commissies, het opmaken van legalisaties en het verrichten van andere juridische handelingen.

Ten behoeve van buitenlanders:

• het verlenen van visa voor bezoeken aan Nederland korter dan drie maanden of verstrekken van een ‘machtiging voorlopig verblijf’ bij een verblijf langer dan drie maanden;
• het doorzenden van asielverzoeken;
• het inlichten van buitenlandse autoriteiten betreffende Nederland.

Pers- en culturele zaken (PCZ):
Het bevorderen en verbreiden van kennis van het leven en denken van het Nederlandse volk, zijn staatkundige, economische en sociale structuur, zijn cultuur en zijn historie, en over de beginselen en feitelijke gegevens die daarbij een rol spelen. De diplomatieke post heeft tot taak het ontwikkelen van activiteiten en het aankweken en onderhouden van relaties die de banden tussen beide landen kunnen verstevigen. Concreter betekent dit:

• het medewerken aan de uitvoering van bilaterale afspraken en verdragen op cultureel en wetenschappelijk gebied;
• het deelnemen aan het internationale culturele verkeer;
• het profijt trekken uit multilaterale samenwerkingsvormen op dit gebied alsmede het uitdragen van Nederlandse standpunten;
• het onderhouden van contacten met de lokale pers teneinde publicaties over Nederland te stimuleren en waar nodig onjuiste voorlichting te corrigeren.

Algemene zaken (AZ)

De afdeling Algemene Zaken is belast met de ondersteunende, secundaire taken op een post, dat wil zeggen zaken met betrekking tot:

• personeel;
• informatievoorziening, automatisering;
• organisatie;
• financieel beheer;
• archief;
• communicatie;
• huisvesting;
• vervoer.

De archieven van de buitenlandse posten van het ministerie van Buitenlandse Zaken (BZ) werden geordend en geselecteerd conform instructies, opgesteld door de centrale archiefafdeling op het departement en neergelegd in een archiefinstructiebundel. De archiefinstructiebundel heeft in de loop der jaren grotere en kleinere revisies ondergaan. De belangrijkste was de introductie van de archiefinstructiebundel ''Archiefzorg op de posten" in 1999. Deze archiefinstructie introduceerde een nieuwe primaire, hiërarchische ordening op trefwoord en verving de oude ordening op basis van de Archiefcode BZ, afgeleid van de Universele Decimale Code (UDC).

In 2014 is besloten om alle postenarchieven uit de periode 1975-2013 te bewerken. Het zogenaamde archiefblok "Postenarchieven" bestaat uit de volgende onderdelen:

• Archiefbescheiden over de periode 1975 – 1984, code-archief;
• Archiefbescheiden over de periode 1985 – 1990, code-archief;
• Archiefbescheiden over de periode 1990 – 2013.

Archiefbescheiden uit de periode voor 1975 zijn in eerder stadium overgebracht naar het Nationaal Archief. Zie daarvoor "Verwante archieven".

De archiefbescheiden over de periode 1975-1984 zijn grotendeels rond 2005 overgedragen aan Nederland. Ook het archief over de periode 1985-1990 is later voor een belangrijk deel overgedragen aan Nederland. De archiefbescheiden over de periode vanaf 1990 zijn voor aanvang van de archiefbewerking in zijn totaliteit overgedragen aan Nederland in het kader van actie "Papier Hier" (dit project is gericht op het afbouwen van de bestaande papieren archieven op departementen en posten). Met deze actie werden eveneens de nog niet aan Nederland overgedragen dossiers uit de periode voor 1990 meegenomen.

De archieven waren tot aan de overdracht aan het NA in beheer bij Doc-Direkt. In 2021 is het archief van de ambassade Kameroen bewerkt door Doc-Direkt, locatie Rijswijk.

Het archief is in 2021 door Minister van Buitenlandse Zaken overgebracht naar het Nationaal Archief, krachtens artikel 12 van de Archiefwet 1995

Het archief bevat stukken ontvangen en opgemaakt door de Nederlandse ambassade in Yaoundé over de periode 1965-2011. Het betreft stukken over de organisatie en taken van de ambassade op het gebied van consulaire, economische en politieke zaken.

Het archief kent geen beperkingen voor het raadplegen van stukken als gevolg van kwetsbare of slechte materiële staat.

Voor dit archief is geen andere toegang beschikbaar

Openbare archiefstukken kunnen online worden aangevraagd en gereserveerd. U kunt dit ook via de terminals in de studiezaal van het Nationaal Archief doen. Om te kunnen reserveren dient u de volgende stappen te volgen:

1. Creëer een account of log in.
2. Selecteer in de archiefinventaris een archiefstuk.
3. Klik op ‘Reserveer’ en kies een tijdstip van inzage.

Bij het citeren in annotatie en verantwoording dient het archief tenminste éénmaal volledig en zonder afkortingen te worden vermeld. Daarna kan worden volstaan met verkorte aanhaling.

VOLLEDIG:
Nationaal Archief, Den Haag, Nederlandse diplomatieke vertegenwoordiging in Kameroen, nummer toegang 2.05.471, inventarisnummer ...

VERKORT:
NL-HaNA, Ambassade Kameroen, 2.05.471, inv.nr. ...

Inventarisnummers van dit archief zijn niet in kopievorm beschikbaar

Geen bijlagen