De journalist Willy Heitling begon in de laatste maanden van de oorlog met het dagboek, waarna anderen hun toevoegingen deden. Sommigen van hen zagen zich gedwongen binnen en ongezien te blijven. Hieronder volgen enkele passages rond de tijd van de bevrijding.
Zaterdag 31 maart 1945 Geen enkele fiets is meer veilig. Toch blijken er nog geschikte militairen te zijn. Nico ging naar Steenderen, doch werd op de Emmerikseweg aangehouden door een Duitser, die hem even de fiets te leen vroeg om naar Eefde te fietsen. Er hielp geen soebatten aan en de man reed heen, Nico in hoop en vreze achterlatend. En, o wonder!, een uur later keerde de man terug en gaf de fiets weer aan Nico. Een feit dat zeker dient te worden geboekstaafd.
Maandag 2 april 1945 Han en Ben wandelden vanmorgen naar Steenderen ter melkorganisatie. Zij hadden onderweg nog al eens in een mangat geschuild wegens overvliegende granaten enz. De geallieerden veroverden Hengelo, waaruit wij moeten opmaken dat Kaak (die een dag eerder op de fiets vertrokken was) nu Engelse sigaretten rookt. Onze gevoelens hierover laten zich niet op papier zetten. Men kan schrijvend wel vloeken, doch niet schreeuwen of gillen.
Maandagnacht 2-3 april 1945 Nadat wij naar bed gegaan waren, schoot men ons er weer uit. Wij onderscheidden tenor- en baritonontploffingen. Toen het huis op één been ging staan togen we naar de kelder onder de trap. Op het toppunt van levensgevaar gaf [Willy] een rondje sigaretten. Ondertussen werd de solo in het plof-concert gefloten door granaten die, naar wij vandaag vernamen, afgeschoten werden door geallieerde tanks.
Vrijdag 6 april 1945 De beschieting van de stad bereikte vannacht een hoogtepunt. We kregen een drietal voltreffers. Een deel van het balkon met een stuk serre en Hermans kamer werden getroffen, toch brachten wij het er nog vrij goed af want in de buurt kreeg iemand negen voltreffers in zijn huis. Ons huis is ontoonbaar, met uitzondering van de kelder. De Canadezen rukten, naar wij uit het vuren opnamen, op tot aan de Berkel, zodat de buitenwijken bevrijd zijn. Wij zouden er met een steen naartoe kunnen gooien, maar bij ons zaten de Duitsers nog.
Zaterdag 7 april 1945 Het vuren met granaten hield op en gedurende de nacht beukte lichte artillerie op de stad. Na kwart voor drie hoorden we tanks en lichte kanonnen in de buurt schieten. Tegen de morgen begonnen de mitrailleurs de boventoon te voeren. Plotseling werd het stil. Verrek verder maar. Wij zijn vrij. Goddank.
