Aan de vooravond van de Olympische Spelen 2024 terug in de tijd. Hoe was de aanloop naar de Spelen 32 jaar geleden? “Wie van Amsterdam houdt, gunt Rotterdam de organisatie van de Olympische Spelen 1992,” schreef Het Parool op 12 maart 1984. Het Amsterdamse gemeentebestuur wilde de Spelen in 1992 naar de hoofdstad halen.
De wens van het gemeentebestuur werd niet door iedereen enthousiast ontvangen. Toch zagen eerder veel Amsterdammers wel wat in het idee: ná 1928 een tweede keer gastheer zijn van het grootste sportevenement ter wereld.
Economische zorgen
Het archief van de Nederlandse Sport Federatie geeft een interessante inkijk in de visie op sport, bestuur en grote evenementen. Tal van media en sommige burgers waren erg kritisch en lieten van zich horen. Want de jaren ’80 waren de jaren van economische zorgen, bezuinigingen, bedrijfssluitingen en werkloosheid. Jongeren gingen de geschiedenis in als de “no future”-generatie. ‘Voor een deel van de samenleving had het organiseren van een sportfestijn geen belangrijke waarde.
Serieus
Maakte de Amsterdamse burgemeester Van Thijn grapjes door die Olympische Spelen naar Amsterdam te willen halen? Nee, hij was serieus. Maar, de wegen stonden normaal al vast met files. Wie wil dan nog 2,5 miljoen buitenlandse bezoekers? “Het Nederlands Olympisch Comité wil kennelijk eindelijk iets meer dan amechtig toezien hoe Nederlandse sporters op het Olympisch strijdtoneel doorgaans in de achterhoede eindigen?”, schreef een commentator.
Ook andere steden
Van Thijn praatte de blaren op zijn tong om de Olympische Spelen van 1992 binnen te halen. Eerst alleen in Amsterdam, maar al snel meldden zich ook andere steden. Rotterdam had De Kuip en wilde in elk geval voetbal. Scheveningen dacht aan het surfen en Leiden bood zich aan voor Olympisch basketbal. Lelystad kon wel wat met zeilen en boogschieten. En Valkenburg met wielrennen. Doetinchem kon geen sport een plaats bieden, maar wel sporters.
Zestig jaar eerder
Net als in de aanloop naar 1928 was er in 1992 weerstand. Allemaal vervelend en lastig, dachten de voorstanders. Maar dat was net als zestig jaar eerder en toen kreeg Amsterdam ook de Spelen.
Inspanningen voor niets
Toch bleken alle inspanningen voor niets. Al in de eerste stemmingsronde lag Amsterdam eruit. Ondanks nauwkeurig bijgehouden lijstjes van IOC-leden en wat die wilden voor hun steun en de blaren op de tong van burgemeester Van Thijn en het Nederlands Olympisch Comité. Het verzet onder de Amsterdamse bevolking tegen bouw en evenementen hielp uiteindelijk niet, maar was niet van invloed op het besluit. De Spelen van 1992 gingen uiteindelijk naar Barcelona, toevallig ook de geboortestad van de IOC-president van toen, Juan Antonio Samaranch.
Meer informatie
Voor meer informatie kunt u bij het Nationaal Archief terecht voor de archieven van de Nederlandse Sport Federatie (NSF) en het Nederlands Olympisch Comité. 2.19.124 Inventaris van het archief van het Nederlands Olympisch Comité (NOC), 1912-1993 | Nationaal Archief
Informatie campagne
Voor meer over de campagne van Amsterdam, de bijbehorende administratie en de protesten van tegenstanders kunt u terecht bij het Stadsarchief Amsterdam. Olympische lobby - Stadsarchief Amsterdam
