2.19.266 Inventaris van het archief van de Koninklijke Korfbalbond en voorgangers, 1903-2019

In september 1902 speelden leerlingen van de Nieuwe Schoolvereeniging de eerste korfbalwedstrijd ter wereld op een braakliggend terrein tegenover hun school, op de hoek van de Jan Luykenstraat en de Van der Veldenstraat. Dit gebeurde op initiatief van één van hun leraren Nico Broekhuysen (1876-1958). Broekhuysen was in de voorafgaande zomer op een internationale cursus openluchtspelen geweest in Nääs, een klein plaatsje bij de spoorlijn tussen Gotenburg en Stockholm. Deelnemers speelden hier een variant van het Amerikaanse basketball, waarbij een bal door een ring van bandijzer moest worden geworpen die aan een paal bevestigd was. Het spel werd door teams van mannen en vrouwen gespeeld, die afhankelijk van het aantal deelnemers in twee of drie vakken waren verdeeld. Broekhuysen vond dit spel een ideale manier om meer lichaamsbeweging te geven aan de scholieren in Nederland.

In 1913 vroeg de NKB koninklijke erkenning van de statuten aan, zodat de bond rechtspersoonlijkheid kreeg. Dit bood het bondsbestuur een veilig vangnet om contracten af te sluiten. De NKB zag het ledental gestaag groeien en kon de landelijke competitie verder uitbouwen en verdelen in meerdere Districten. Er kwamen ook vier lokale bonden die korfbal in één bepaalde stad of regio gingen promoten en een eigen competitie instelden, los van de competitie van de NKB. Dit waren de Drentse Korfbalbond (opgericht in 1909), de Amsterdamse Korfbalbond (1913), de Groninger Korfbalbond (1914) en de Overijsselse Korfbalbond (1914). De NKB had nauwelijks contact met de twee noordelijke bonden, want die lagen te ver van de gebieden waar veel korfbalclubs waren. .

Tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) kende de NKB een moeizame tijd, omdat tal van officials en spelers onder de wapenen geroepen werden. De Groninger Korfbalbond ging dan ook door de mobilisatie ten onder en de Drentse Korfbalbond leidde een kwijnend bestaan. Het Nederlandse leger liet officieren deelnemen aan korfbalcursussen, want het nieuwe spel bood mogelijkheden om manschappen gezamenlijk te laten sporten, waardoor conditie en teamgeest konden worden aangekweekt. Vele jongemannen maakten op deze manier voor het eerst kennis met korfbal. Zij gingen na het einde van hun diensttijd korfballen bij een bestaande club of richtten een nieuwe op, waardoor korfbal een nieuwe groeiperiode inging. In 1917 stelde het bondsbestuur voor het eerst een betaalde kracht aan met L.D. Versluys. Hij werd bondsadministrateur tegen een vergoeding van ƒ 350,-- per jaar. Het bondsbureau was voordien op verschillende adressen in Amsterdam gevestigd, maar verhuisde nu naar Rotterdam, want dat was de woonplaats van Versluys. Zijn aanstelling geeft aan dat korfbal inmiddels een solide en professionele basis had gekregen. Het bondsbureau zou tot 1973 in Rotterdam gevestigd blijven.

In de eerste naoorlogse jaren groeide de NKB aanzienlijk wat betreft het aantal clubs en spelers. Dit bracht een verdere uitbouw van de nationale competitie en nieuwe regionale bonden: de Friese Korfbalbond, de Westfriesche Korfbalbond en de Zaansche Korfbalbond (1918), de Haagse Korfbalbond en de Dordrechtse Korfbalbond (1919), het Noordelijk Korfbal Verbond, de West-Groningsche Korfbalbond, de Haarlemse Korfbalbond en Rotterdamse Korfbalbond (1920). De Drentse Korfbalbond leefde ook weer op en sloot zich nu wel aan bij de NKB. In 1920 fuseerden het Noordelijk Korfbal Verbond en de West-Groningsche Korfbal en gingen de Westfriesche en Zaansche Korfbalbonden op in de Noordhollandse Korfbalbond. In 1921 werd de Gooise-Eemlandse Korfbalbond (later de Gooise-Utrechtse Korfbalbond) opgericht. Ook in Zeeland, Noord-Brabant en Limburg zouden in de jaren twintig regionale bonden komen, maar die bleven klein of verdwenen weer. In Zeeland waren de afstanden tussen de eilanden een belemmering voor de ontwikkeling van korfbal. In Noord-Brabant en Limburg was er veel weerstand van de katholieke geestelijkheid die gemengd sporten verbood. Dit betekende dat enkel in grote steden in Noord-Brabant met relatief veel niet-katholieken korfbalclubs konden bestaan, zoals Breda, Den Bosch, Tilburg en Eindhoven.

Vanaf 1927 zouden er nog enige regionale bonden (her)opgericht worden en door de NKB erkend worden: de Zeeuwse Korfbalbond (1927), de Schouwen-Duivelandse Korfbalbond en de Gorinchemse Korfbalbond (1928), de Leidse Korfbalbond (1934) en de Noordbrabantse Korfbalbond (1935). De Gorinchemse Korfbalbond verdween al gauw weer van het toneel. Overigens ontstonden er in Noord-Holland, Friesland en Drenthe nog diverse streekbonden, maar die zouden nooit erkenning van de NKB aanvragen. Al met al betekende dit dat er in 1940 zestien erkende bonden waren met elk hun eigen rechtsgebied, die heel Nederland overlapten, uitgezonderd Limburg. .

Binnen eigen land kreeg de NKB in de jaren twintig en dertig te maken met nieuwe spelvormen en nieuwe landelijke korfbalbonden. In Nijmegen en omgeving ontstonden clubs met enkel mannen en met negentallen. Het ging vermoedelijk om voormalige militairen, die met minder spelers meer snelheid in het spel wilden brengen. Er kwam ook een Nederlandsche Heeren Korfbalbond, maar na 1924 is deze vorm van korfbal verdwenen. Een nieuwe vorm van korfbal uitsluitend met damestwaalftallen, bleek wel succesvol. In de jaren twintig was de R.K. Korfbalbond opgericht in Limburg, maar deze verdween al gauw doordat de katholieke geestelijkheid gemengde sportbeoefening verbood. Er was wel behoefte aan buitensporten voor katholieke vrouwen en meisjes, want die waren er niet. In de jaren dertig kwamen er tal van dameskorfbalclubs in Noord-Holland, Twente, Noord-Brabant en Limburg op katholieke grondslag. .

Onder de leden van de NKB was een aantal christelijke korfbalclubs, die in aparte zaterdagmiddagcompetities speelden. Tal van christelijke korfballiefhebbers wilden echter geen lid worden van de NKB, omdat zij geen verantwoordelijkheid voor korfbal op zondag wilden hebben. Zij richtten op 22 april 1920 de Christelijke Korfbalbond in Nederland (verder CKB) op. Deze bond begon een eigen competitie op zaterdagmiddag. Het bestuur van de NKB betreurde de oprichting van de CKB, maar de bonden onderhielden wel contact om uniformiteit in de spelregels te verzekeren. De CKB werd geen echte concurrent van de NKB, want zij telde aan het einde van de jaren dertig hoofdzakelijk clubs in Zuid-Holland en een handvol clubs in Noord-Holland, Utrecht en Gelderland. .

Ook de socialisten stimuleerden korfbal in hun Nederlandse Arbeiders Sportbond (verder NASB), die in 1926 was opgericht. Diverse socialistische korfbalclubs begonnen in de NASB, maar sloten zich naderhand toch aan bij de “burgerlijke bonden” (lees: de NKB en zijn onderbonden). Zij konden hier namelijk in directe omgeving meer tegenstanders vinden, zodat de reiskosten beperkt bleven. .

Op 31 augustus 1928 werd Nico van Broekhuysen benoemd tot ridder in de Orde van Oranje Nassau, omdat hij vijfentwintig jaar bondsvoorzitter was. Deze onderscheiding werd algemeen gezien als een maatschappelijke erkenning voor de gehele korfbalsport. Broekhuysen zou nog tot 1934 voorzitter blijven. Ook daarna bleef hij vanaf de zijlijn betrokken bij de organisatie van het korfbal. .

Op 16 mei 1938 kreeg de NKB bij het 35-jarig bestaan het predicaat Koninklijk. Deze onderscheiding zou echter enige tijd niet officieel gebruikt mogen worden als gevolg van de bezetting van Nederland. .

In augustus 1939 kondigde de Nederlandse regering een algehele mobilisatie af vanwege de oplopende internationale spanning in Europa. Tal van bondsofficials en spelers werden onder de wapenen geroepen. De NKB besloot voor 1939-1940 een noodcompetitie in te stellen zonder promotie en degradatie. In mei 1940 werd Nederland overvallen en ingenomen door de troepen van nazi-Duitsland. De nieuwe machthebbers hadden in eigen land de sportbeoefening gereorganiseerd, waarbij Joden en communisten waren uitgesloten. Elke tak van sport had één landelijke bond gekregen. Deze maatregelen wilden zij ook in Nederland doorvoeren.

Eind 1940 kregen de KNKB en de CKB te horen dat zij met elkaar moesten fuseren. De KNKB stelde zich passief op, maar de CKB liet meteen weten dat zij hooguit een federatie wenste, waarin beide bonden hun zelfstandigheid zouden behouden. De bondsvergadering van de CKB wees een volledige fusie in december 1940 met grote meerderheid af.

In het najaar van 1940 moesten alle sportclubs zich aanmelden bij de procureur-generaal in hun omgeving. Zij moesten een afschrift van hun statuten en huishoudelijk reglement overhandigen, een ledenlijst en een financieel overzicht. Alle wijzigingen in de reglementen en alle jaarvergaderingen, clubfeesten en toernooien moesten ter goedkeuring aan de procureur-generaal worden voorgelegd.

Vanaf 1 januari 1941 waren alle regionale bonden formeel opgeheven en “gedegradeerd” tot Afdelingen van de Nederlandsche Korfbalbond. Het predicaat Koninklijk mocht op last van de Duitse bezetters niet meer gebruikt worden. Alle verenigingen, inclusief sportbonden en stichtingen moesten zich in de loop van 1941 zich laten registeren bij het Commissariaat voor niet-commercieelen vereenigingen en stichtingen (verder CNVS). Zij moesten ook hier al hun statuten en reglementen inleveren en eventuele wijzigingen in de statuten laten goedkeuren. Wanneer het CNVS tevreden was over de inzending, kreeg de bond of club een registratienummer bestaande uit zes cijfers. Dit registratienummer moest in alle correspondentie gebruikt worden.

Vanaf september 1941 mochten clubs vanwege de papierschaarste enkel een weekbericht van één pagina uitgeven. Sportbonden mochten wel een blad met meer pagina’s uitbrengen, maar dat werd naderhand beperkt tot één keer per week of per twee weken.

In 1944-1945 lag de sportbeoefening in Nederland geheel stil door de opmars van de geallieerden, de spoorwegstaking en het Duitse verbod op samenscholingen.

In 1960 en 1962 werden nog twee regionale bonden opgericht met de Korfbalbond Goeree-Overflakkee en de Korfbalbond Limburg. De Limburgse clubs waren voordien aangesloten bij de Noordbrabantse Korfbalbond, die daarvoor in 1957 de naam speciaal had gewijzigd in Zuid-Nederlandse Korfbalbond.

Vanaf 1969-1970 waren er elf Afdelingen: Friesland, Gelderland, Midden-Nederland, Noord, Noord-West, Overijssel, Rijndelfland, Rotterdam, IJ en Amstel, Zuid en Zuid-West. De Afdelingen waren deels voortzettingen van de oude regionale bonden en deels fusies (Noord, Rijndelfland, Zuid en Zuid-West). Alle Afdelingen hadden een eigen bestuur, eigen financiën en tal van commissies, maar zij bezaten geen rechtspersoonlijkheid. Zij organiseerden nog steeds de regionale competities, het jeugdwerk en de propaganda en de ondersteuning van een aantal korfbal-ontwikkelingslanden. Verder mochten zij bij toerbeurt nationale kampioenschappen organiseren, waaronder de eerste jaren ook de zaalkorfbalfinales. Deze werden naderhand echter steeds in Ahoy’ in Rotterdam gehouden.

Op 1 januari 1994 ging de Nederlandse Dames Korfbalbond op in het KNKV, zodat er weer één landelijke korfbalorganisatie was. Deze fusie was in tegenstelling tot de opname van de CKB minder ingrijpend: alle dameskorfbalclubs werden ondergebracht in Afdeling Zuid, die hernoemd werd in Afdeling Nieuw-Zuid. In juli 1994 verschenen nieuwe statuten en reglementen in druk om de inpassing van het dameskorfbal te reglementeren.

Inmiddels liep het aantal clubs langzaam maar zeker terug door fusies en opheffingen. De Afdelingen kregen door deze teruggang minder inkomsten en meer moeite om een behoorlijke competitie voor standaardteams op te zetten. Sommige Afdelingen besloten dan ook te fuseren: in 1990 gingen Overijssel en Gelderland op in Afdeling Oost en in 1994 vormden Noord-West en IJ en Amstel de Afdeling Noordholland.

Alle Districten waren onderverdeeld in regio’s, want de regio’s stonden in de nieuwe opzet centraal. Het KNKV wilde de clubs beter ondersteunen door het inzetten van regiocoördinatoren (later regioconsulenten), sportconsulenten en verenigings(kader)consulenten. De regiocoördinator moest contact onderhouden met de clubs in zijn regio en hun wensen doorgeven aan de Districten.

Dit maakte het uitgeven van gedrukte bondsinformatie stilaan overbodig. In 2010 verscheen voor het laatst de Adreslijst in drukvorm en in 2013 werd ook de uitgave van een gedrukt bondsorgaan gestopt. Sommige Districten gaven overigens nog wel enige tijd eigen mededelingenbladen in druk uit, maar ook hier kwamen meer uitgaven via e-mail. Voortaan werd de site van het KNKV het centrale punt voor alle informatieverstrekking naar de clubs en andere belangstellenden; er werd nauwelijks meer drukwerk gemaakt en verzonden dat bewaard kon worden in een archief.

Vanaf 1909 ontstonden er regionale bonden om het korfbal in een stad of een regio te ontwikkelen door het opzetten van competities en het voeren van propaganda. Nieuwe clubs moesten zich voortaan bij de regionale bond aansluiten en konden pas na een kampioenschap in de hoogste klasse promoveren naar de landelijke competitie van de NKB. De regionale bonden organiseerden hun wedstrijden op zondag, maar sommige stelden ook een zaterdagmiddagcompetitie in, bijvoorbeeld voor jeugdploegen. De NKB sloot vanaf 1919 een standaardcontract af met de regionale bond, waarin zij de NKB als leidend lichaam erkenden en zij een bepaald rechtsgebied kregen. Tal van regionale bonden vroegen koninklijke erkenning van hun statuten aan, zodat zij rechtspersoonlijkheid kregen. Er ontstonden na enige fusies zestien erkende Bonden. Om hun gewicht in de organisatie aan te geven is aangegeven hoeveel leden zij in seizoen 1968-1969 hadden en hoeveel clubs in de landelijke competitie speelden:

Deze bond werd opgericht op 24 juli 1913 in Hotel American in Amsterdam door afgevaardigden van OSCA, DTV, DEV, DOS, DVD, Allen Weerbaar, DES, Utile Dulci, Sparta, DED en de schoolclub DEV. Het rechtsgebied bestond uit de gemeente Amsterdam en de randgemeenten in het zuiden daarvan. De bond verkreeg in 1916 koninklijke erkenning van de statuten en daarna nog eens in 1953. In 1968-1969 waren er 30 verenigingen aangesloten, waarvan er 24 in de landelijke competitie speelden.

Op 13 juni 1909 werd in Borger een vergadering gehouden om de oprichting van een bond te bespreken. De definitieve oprichting van de Drentse Korfbalbond vond plaats op 10 oktober 1909 in Exloo door de heren Wesselink en Baan, officieren van het Nederlandse leger, en vertegenwoordigers van clubs uit Coevorden, Nieuw-Amsterdam, Emmen, Schoonoord, Valthermond, Borger en Nieuw-Buinen. In de eerste jaren was er niet of nauwelijks contact met de NKB vanwege de geïsoleerde ligging van de clubs. De bond ging door de mobilisatie van 1914-1918 bijna ten onder, maar leefde daarna weer op. In 1922 sloot de Drentse Korfbalbond zich formeel aan bij de NKB. In 1935 nam de Bond de Zuid-Oostelijke Drentsche Korfbalbond op met negen clubs in Schoonoord, Weerdinge, Oosterhesselen, Odoorn, Valthermond, Nieuw-Dordrecht en Klijndijk. Het rechtsgebied bestond uit de provincie Drenthe en het deel van Overijssel ten westen van het Meppelerdiep en het Zwarte Water. In 1961 verkreeg de bond koninklijke erkenning van de statuten. In 1968-1969 waren er 28 verenigingen aangesloten, waarvan er 13 in de landelijke competitie speelden.

Op 20 juli 1919 werd er op een vergadering in Arnhem van de Oostelijke clubs uit de NKB gesproken over de oprichting van een provinciale bond. De definitieve oprichting van de Gelderse Korfbalbond was op 13 maart 1920 in Odéon in Arnhem door Achilles, Be Quick, Noviomagum (alle Nijmegen), Onder Ons (Oosterbeek), Quick en SET (Arnhem), WKC (Winterswijk), Thor en Venetas (Zutphen) en In 1922 kreeg de bond koninklijke goedkeuring op de statuten, die nadien nog in 1935, 1961 en 1967 werden gewijzigd. Het rechtsgebied omvatte de provincie Gelderland met tijdelijke toevoeging van Deventer, van Oss met de plaatsen in Brabant ten noorden daarvan en van tijdelijke afstand van Hattem e.o. aan de Overijsselse Korfbalbond. In 1968-1969 waren er 32 verenigingen aangesloten, waarvan er 21 in de landelijke competitie speelden.

Deze bond werd opgericht op 5 juli 1921 In Baarn door AJC (Hilversum), Bilthoven, EBKC (Bussum), Excelsior (Hilversum), De Gooiers (Laren), Helpt Elkander (Soest), HSG (Hilversum), RAP en SAMOS (Utrecht) en De Zwaluwen (Hilversum), De bond heette toen Gooise-Eemlandse Korfbalbond, maar deze naam werd in 1933 aangepast. De bond kreeg koninklijke erkenning van de statuten in 1922 en nadien nog eens in 1964 en 1967. Het rechtsgebied bestond uit de provincie Utrecht, plus het Gooi en Muiden en Weesp. In 1968-1969 waren er 43 verenigingen aangesloten, waarvan er 14 in de landelijke competitie speelden.

Begin 1919 werd het Haags permanent bureau voor korfbalbelangen opgericht. Deze instelling werd vervangen door de Haagse Korfbalbond, die op 6 juli 1919 werd opgericht in het Zuid-Hollands Koffiehuis aan de Groenmarkt in Den Haag. Aanwezig waren afgevaardigden van ALO, Vitesse (H), HSV, TOGO, Rood Wit en Dubbel Zes. De bond kreeg koninklijke goedkeuring van de statuten in 1921 en nadien nogmaals in 1924, 1955, 1964 en 1966. Het rechtsgebied bestond het deel van Zuid-Holland begrensd door de Noordzee in het westen, het gebied van de Haarlemse Korfbalbond in het noorden en de Rotterdamse Korfbalbond in het oosten en in het zuiden door een lijn getrokken over ’s-Gravenzande, Naaldwijk, De Lier, Schipluiden, Berkel en Rodenrijs met inbegrip van deze gemeenten. Ook de Leidse regio behoorde tot 1934 tot het rechtsgebied. In 1968-1969 waren er 23 verenigingen aangesloten, waarvan er 16 in de landelijke competitie speelden.

Deze bond werd opgericht op 10 mei 1920 door zes clubs uit Haarlem: Advendo, AJC, DSV, Haarlem, Macbi en The Harlem Boys. Het rechtsgebied werd begrensd door Beverwijk, Halfweg, Hoofddorp, Sassenheim, Noordwijkerhout, Noordzeekust tot en met Wijk aan Zee met inbegrip van deze plaatsen. Overigens zou Sassenheim in 1970 bij Afdeling Rijndelfland worden gevoegd. In 1961 verkreeg de bond koninklijke goedkeuring van de statuten. In 1968-1969 waren er 10 verenigingen aangesloten, waarvan er 7 in de landelijke competitie speelden.

Aanvankelijk vielen Goeree en Overflakkee onder de Rotterdamse Korfbalbond. In 1950 werd er onder leiding van deze bond een competitie gespeeld met Grijsoord (Oude Tonge), DIO (Nieuwe Tonge), HBS (Middelharnis) en Thor (Dirksland). Het duurde nog tot 11 april 1960 voordat de Korfbalbond Goeree en Overflakkee werd opgericht. In 1968-1969 waren er 6 verenigingen aangesloten, waarvan er één in de landelijke competitie speelde.

In 1923 was er een poging om een Leidse Korfbalbond op te richten, maar dat leverde geen succes op. Zes jaar later werd er een Commissie ter behartiging van de Leidse korfbalbelangen ingesteld met Vitesse, Fluks en SDO. Als vierde Leidse club bleef Pernix buiten deze organisatie, omdat zij bij de CKB speelde. In 1933 waren Vitesse en SDO verdwenen, waarna er korfbalclubs werden opgericht bij de speeltuinverenigingen Noorderkwartier, Oosterkwartier (later Vicus Oriëntis), Morschkwartier en Zuiderkwartier. Deze clubs richtten tezamen met Fluks op 23 oktober 1934 de Leidse Korfbalbond op. Het rechtsgebied lag binnen de lijn Katwijk aan Zee, Valkenburg, Voorschoten, Zoeterwoude, Alphen, Zwammerdam, Bodegraven, Nieuwkoop (deze plaatsen inclusief, maar Wassenaar niet), verder de provinciale grens Noord-Zuid-Holland tot aan de Noordzee tot Katwijk aan Zee. Overigens telde de bond maar weinig clubs uit de Leidse regio. In 1968-1969 waren er 9 verenigingen aangesloten, die allemaal in de landelijke competitie speelden.

Deze bond werd op 3 februari 1923 opgericht in Lage Zwaluwe en kende twee groepen. In West speelden Fluks (Zevenbergen), GENIE (Roosendaal), BLEI (Geertruidenberg) en HMS (Dinteloord) en in Zuid HBS (Den Bosch), ONA (Tilburg), Zwaluwen (Bergen op Zoom) en Juliana (Sprang Capelle). In 1930 werd de Eindhovensche Korfbalbond opgericht met clubs in Eindhoven en omgeving. Beide bonden bestonden tot 1932 los van elkaar, totdat PSV, Volt, Blauw Wit Breda, Quick Tilburg, ONA en TKC toegelaten werden in de NKB. Dit leidde tot een fusie van de NBKB met de Eindhovensche Korfbalbond tot de Noordbrabantsche Korfbalfederatie om korfbal op provinciaal niveau op te bouwen. Op 15 augustus 1935 werd alsnog een nieuwe Noordbrabantse Korfbalbond opgericht in Eindhoven. Deze zou naderhand weer 3 februari 1923 als oprichtingsdatum aanhouden. Het rechtsgebied bestond uit de provincie Noord-Brabant met uitzondering van het land van Altena (Dordrechtse Korfbalbond) en tijdelijke afstand van Oss e.o. (Gelderse Korfbalbond). In de jaren vijftig sloten enige clubs uit Limburg zich aan bij de NBKB. In 1957 besloot de jaarvergadering dan ook op voorstel van Eindhoven de naam te wijzigen in Zuid-Nederlandse Korfbalbond (ZNKB). In 1962 besloten de Limburgse clubs de Korfbalbond Limburg op te richten, waarna de Noord-Brabantse clubs de oude bondsnaam in ere herstelden. De clubs in West-Brabant speelden echter sinds 1965-1966 in de Dordrechtse Korfbalbond. In 1963 kreeg de bond koninklijke goedkeuring van de statuten. In 1968-1969 waren er 29 verenigingen aangesloten, waarvan er 16 in de landelijke competitie speelden.

Deze bond ontstond op 2 juli 1921 door een fusie van de Westfriesche en de Zaansche Korfbalbond. Het rechtsgebied bestond uit Noord-Holland ten noorden van het IJ en Noordzeekanaal, met uitzondering van het deel van de gemeente Amsterdam (Amsterdamse Korfbalbond) en van de gemeenten Beverwijk en Wijk aan Zee (Haarlemse Korfbalbond). In 1968-1969 waren er 17 verenigingen aangesloten, waarvan er 9 in de landelijke competitie speelden.

Deze bond werd op 19 april 1914 opgericht in Hotel de Wereld te Deventer door afgevaardigden van Nääs (Deventer), DOS (Enschede), Wilhelmina en TOP (Hengelo). In 1918 en 1932 kreeg de bond koninklijke erkenning van de statuten. Het rechtsgebied bestond uit de provincie Overijssel, waarbij Deventer tijdelijk werd afgestaan aan de Gelderse Korfbalbond. Het gebied boven door het Meppelerdiep en het Zwarte Water behoorde tot de Drentse Korfbalbond. In 1968-1969 waren er 34 verenigingen aangesloten, waarvan er 18 in de landelijke competitie speelden.

In 1918 werd het Permanent Bureau voor Rotterdamsche Korfbalbelangen ingesteld. Uit deze instelling kwam op 23 oktober 1920 de Rotterdamse Korfbalbond voort. De oprichters waren GSV, OSCR, Rozenburg, De Spartaan, Velox, Voorwaarts en Het Zuiden (alle Rotterdam), SCS (Schiedam) en VYW (Portugaal). De bond kreeg in 1934 koninklijke erkenning van de statuten. Het rechtsgebied bestond uit de gemeente Rotterdam, het eiland IJsselmonde behalve Zwijndrecht en Hendrik Ido Ambacht (Dordrechtsche Korfbalbond), alsook het gedeelte van Zuid-Holland begrensd ten noorden door den Ouden Rijn, ten oosten door Utrecht, ten zuiden door Lek en Nieuwe Maas, ten westen door een lijn van Rotterdam over Overschie, Hillegersberg, Bergsche Hoek, Bleiswijk, Moerkapelle, Benthuizen, Koudekerke met inbegrip van deze plaatsen, plus de gemeenten langs de noordzijde van den Nieuwen Waterweg. Verder de eilanden Rozenburg, Voorne en Putten, Goeree en Overflakkee. De laatste twee gebieden vormden vanaf 1960 een eigen bond. In 1968-1969 waren er 34 verenigingen aangesloten, waarvan er 19 in de landelijke competitie speelden.

Deze bond werd op 8 december 1928 opgericht in Zierikzee op initiatief van J.C. Bravenboer, N. Bolijn en N. Dalebout met Rust Roest en Excelsior (Zierikzee), SSS (Haamstede) en HDS (Ouwerkerk). Zij onderhield door de geïsoleerde ligging weinig contact met de NKB en de andere regionale bonden. In 1968-1969 waren er 12 verenigingen aangesloten, maar geen van hen speelde in de landelijke competitie.

Deze bond werd op 9 augustus 1917 opgericht en kreeg in 1919 koninklijke erkenning van de statuten. Het rechtsgebied omvatte de gehele provincie Zeeland, uitgezonderd Schouwen-Duiveland. De ZKB kon zich echter moeilijk ontwikkelen door de geografische omstandigheden en doordat velen op zaterdag werkten en sporten op zondag uit religieus standpunt afwezen. In Korfbal van 15 september 1926, werd dan ook gemeld dat de bond al "sinds verscheidene jaren” ter ziele was. Op 17 september 1926 kwamen DOS (Middelburg), Zeelandia (Hansweert), Volharding (Yerseke), KKC (Kruiningen), ELTO (Kloetinge) en VOLTAS (Goes) bijeen in Goes om de bond nieuw leven in te blazen. Het was de bedoeling dat er vier kringen zouden komen met Schouwen-Duiveland, Walcheren, Zuid-Beveland en Zeeuws-Vlaanderen, maar dat is nooit gelukt. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Zeeland verboden gebied voor niet-Zeeuwen. Dit leidde tot de oprichting van tal van korfbalclubs om in eigen kring ontspanning te krijgen. Na de bevrijding bleven de Zeeuwse clubs binnen de provincie spelen vanwege de hoge reiskosten die deelname aan de NKB-competitie met zich mee zou brengen. Het duurde tot 1956 en 1961 voordat Swift (Middelburg) en Tjoba (’s-Heer Hendrikskinderen) als eerste twee Zeeuwse clubs in de landelijke derde klasse debuteerden. In 1968-1969 waren er 18 verenigingen aangesloten, waarvan er 4 in de landelijke competitie speelden.

In 1969 werden de regionale bonden opgeheven om plaats te maken voor elf Afdelingen: Friesland, Gelderland, Midden-Nederland, Noord (fusie van het Noordelijk Korfbalverbond en de Drentse Korfbalbond), Noord-West, Overijssel, Rijndelfland (fusie van de Haagse en Leidse Korfbalbond), Rotterdam, IJ en Amstel, Zuid (fusie van de Noord-Brabantse Korfbalbond en Korfbalbond Limburg) en Zuid-West (fusie van de Dordrechtse Korfbalbond, Korfbalbond Goeree Overflakkee, Schouwen-Duivelandse Korfbalbond en de Zeeuwse Korfbalbond). In 1984 gingen de Afdelingen Noord-West en IJ en Amstel op in Afdeling Noord-Holland. In 1990 fuseerden de Afdelingen Gelderland en Overijssel tot Afdeling Oost. In 1994 werd de Afdeling Zuid omgedoopt in Afdeling Nieuw-Zuid door de aansluiting van de clubs uit de NDKB.

In 1999 volgde een nieuwe reorganisatie waarbij de Afdelingen opgingen in vijf Districten: Noord (Groningen, Friesland en Drenthe), Oost (met deel Midden-Nederland), Noord-West (Noord-Holland, Rijndelfland en deel Midden-Nederland), Zuid en Zuid-West. Deze nieuwe indeling werd in de jaren 2010 opgeheven.

In 1904-1905 begon de NKB met een competitie in Noord- en Zuid-Holland. In Noord-Holland werd een eerste, tweede en derde klasse ingesteld. De winnaar van de eerste klasse van Noord was meteen landskampioen, want in Zuid-Holland waren enkel tweede en derde klasse. In 1908-1909 kwam er een eerste klasse in Zuid-Holland, waarna de kampioenen van Noord en Zuid om het landskampioenschap streden. Vanaf 1913-1914 deed ook de kampioen van Oost mee aan de nationale titelstrijd. Nieuwe clubs werden gelijk in de competitie geplaatst van de NKB, maar dat veranderde na de komst van de regionale bonden. Als een club was opgericht, moest die voortaan beginnen in de regionale bond van de vestigingsplaats. Zij kon enkel via een kampioenschap in de eerste klasse van de regionale bond promoveren naar de landelijke competitie.

Na de Eerste Wereldoorlog werd de landelijke competitie verder uitgebouwd, waarbij er vijf Districten werden gevormd. De kampioenen van de eerste klasse van Noord-Holland, Zuid-Holland en Oost streden om het landskampioenschap. In 1923 konden de wedstrijden om de landstitel niet meer binnen het seizoen georganiseerd worden. Vanaf 1925-1926 mocht de kampioen van de eerste klasse Noord meedoen aan de strijd om de landstitel en die van Zuid vanaf 1936-1937.

Noord-Holland en Utrecht: voor de Noordhollandse, Haarlemse, Amsterdamse en Gooi- en Utrechtse Korfbalbond met eerste t/m derde klasse.

Zuid-Holland: voor de Haagse, Leidse, Rotterdamse en Dordrechtse Korfbalbond met eerste t/m derde klasse.

Noord: voor de Friese en Drentse Korfbalbond en het Noordelijk Korfbal Verbond met eerste en tweede klasse.

Oost: voor de Gelderse en Overijsselse Korfbalbond met eerste en tweede klasse.

Zuid: voor de Noordbrabantse Korfbalbond met eerste en tweede klasse.

In alle Districten speelden eerste en lagere twaalftallen door elkaar heen. De nummers laatst van de laagste klasse degradeerden naar hun regionale bond. De kampioenen van de regionale bonden namen de opengevallen plaatsen in. In 1942 was er geen kampioenschap, omdat Westerkwartier, de kampioen van Noord-Holland, niet naar het eindtoernooi in Eindhoven wilde reizen.

In de jaren vijftig werd er een studiecommissie ingesteld om te onderzoeken of er een landelijke hoofdklasse kon worden ingesteld. Dit zou tot een verbetering van het topkorfbal moeten leiden en meer uitstaling naar de buitenwacht geven. Op de Jaarlijkse Algemene Vergadering van 5 september 1959 werd de instelling van de hoofdklasse goedgekeurd. Vanaf 1961-1962 waren er twee poules hoofklasse met elk elf verenigingen, waarbij de nummers 10 en 11 degradeerden naar de eerste klasse van hun District. In 1963-1964 werd er één landelijke hoofdklasse gevormd en twee poules landelijke overgangsklasse bovenop de vijf Districten.

De instroming van de clubs uit de CKB voor het seizoen 1970-1971 vereiste een aanpassing van de veldcompetitie. Alle christelijke clubs werden al gelang hun eindklassering in de laatste competitie van de CKB ingedeeld bij de zaterdag- én zondagclubs in de gezamenlijke landelijke competitie of in de gezamenlijke afdelingscompetitie. Er mochten hoogstens twee zaterdagteams in een zondagspoule geplaatst worden. Alle lagere twaalftallen bleven in hun aparte competities of kregen die nu alsnog. Er kwamen één Landelijke Korfbalraad (LKR) en elf Afdelings Korfbalraden (AKR) om leiding van de geïntegreerde competities te geven. Deze commissies bestonden allemaal uit afgevaardigden van de KNKB en van de CKB. In juni 1970 verscheen het reglement voor de gezamenlijke competities in drukvorm. Na de fusie in 1973 verdwenen de LKR en de AKR-s weer.

In de landelijke competitie kwamen er een derde poule overgangsklasse en in elk District een derde klasse. Aangezien er twee clubs uit de hoofdklasse degradeerden, moesten de drie kampioenen van de overgangsklasse steeds een halve competitie afwerken om twee plaatsen in de Hoofdklasse. In 1977-1978 werd deze situatie aangepast: er kwamen weer twee poules overgangsklasse en drie poules promotieklasse tussen de overgangsklasse en de eerste klasse van de Districten. Van 1979-1980 tot en met 1986-1987 waren er vier poules promotieklasse. In 1986-1987 werd de veldcompetitie nogmaals veranderd: er kwamen twee poules landelijke hoofdklasse en vier poules landelijke overgangsklasse en daaronder de eerste klasse van de vijf Districten.

In de eerste decennia van de eenentwintigste eeuw werden er nog diverse veranderingen bij de hoogste klassen doorgevoerd met de instelling van vier poules hoofdklasse, die na de zaalcompetities werden voortgezet in twee kampioenspoules en twee degradatiepoules. Later werden er twee poules ereklasse ingesteld, waarbij de nummers één en twee kruisfinales speelden. De winnaars van de kruisfinale speelde één wedstrijd om het landskampioenschap.

Al gauw na de eerste microwedstrijd in 1952 ontstond het idee om een zaalkampioenschap te organiseren. Dat gebeurde vanaf 1956 met een eendaags toernooi, waarvoor enkel hoofdklassers werden uitgenodigd. Vanaf 1966-1967 kon er een zaalcompetitie opgezet worden, die min of meer dezelfde opbouw kreeg als de veldcompetitie: twee poules hoofdklasse, twee poules overgangsklasse en daaronder de Districten Noord-West, Zuid-West, Oost, Noord en Zuid met elk eerste, tweede en soms ook derde klasse. Clubs in de derde klasse konden degraderen naar de zaalcompetitie van de Afdelingen. De kampioenen van de Afdelingen namen de opengevallen plaatsen in.

De inpassing van de clubs uit de CKB in de zaalcompetitie verliep volgens dezelfde regels als in de veldcompetitie, oftewel op basis van de eindklassering van de laatste zaalcompetitie van de CKB en met hoogstens twee zaterdagclubs in een poule met zondagclubs. Alleen waren er in de zaal van begin af aan twee poules overgangsklasse, zodat er geen promotiewedstrijden voor de hoofdklasse waren.

De kampioenen van de hoofdklasse A en B speelden in één wedstrijd om het landskampioenschap, net als de kampioenen van de reserve hoofdklasse A en B. De wedstrijd van de reserve-kampioenen werd naderhand vervangen door de beste twee ploegen van de juniorenhoofdklassen. De reservekampioenen bleven overigens wel om de landstitel spelen, maar niet meer voor een groot publiek. De twee zaalfinales werden aanvankelijk toegewezen aan een Afdeling, zodat die jaarlijks in een andere sporthal werden afgewerkt. In latere jaren werd Ahoy’ in Rotterdam de vaste finaleplaats, enige jaren onderbroken door de Ziggo Dome in Amsterdam.

Na de Tweede Wereldoorlog raakte korfbal langzaamaan verspreid door demonstratiereizen binnen Europa en later ook buiten Europa. De KNKB stelde in de jaren zestig voor het eerst een bondscoach aan voor het Nederlands twaalftal. Later kwamen er bondscoaches voor de diverse nationale jeugdploegen en commissies, regelingen en toernooien om talenten te selecteren voor internationale wedstrijden.

In het najaar van 1919 ontstond een Comité tot Oprichting van een Christelijken Korfbalbond in Nederland te Amsterdam. Het comité informeerde tal van christelijke persorganen en scholen om zoveel mogelijk ruchtbaarheid aan het plan te geven. Op 22 april 1920 werd de Christelijke Korfbalbond in Nederland (verder CKB) formeel opgericht te Delft. Dit gebeurde door afgevaardigden van DES, DSK, ODI en ZKC (Zaandam). Het bestuur verklaarde dat de nieuwe bond naast de NKB wilde staan om korfbal op zaterdag mogelijk te maken voor de christelijke jeugd. Het sloot dan ook een akkoord met de NKB af over de overname van spelregels, schorsingen en royementen.

In 1922 kreeg de CKB koninklijke erkenning van de statuten. De bond had als grondslag de Bijbel en als doelstelling: “Het bevorderen van de beoefening der korfbalsport in Christelijke kringen in Nederland, mede als een middel voor lichamelijke ontwikkeling.” De statuten bepaalden dat: "Tot den bond kunnen slechts toetreden rechtspersoonlijkheid bezittende vereenigingen, die instemmen met grondslag en doel van den bond." In de praktijk vroegen de meeste clubs van de CKB echter geen rechtspersoonlijkheid aan, vermoedelijk vanwege de onkosten. In 1933 werden de statuten van de CKB herzien en werd de toelating tot de bond veranderd in: "leden der vereeniging zijn zij, die door het bestuur als zoodanig zijn erkend en hun instemming met de statuten hebben betuigd, speciaal met de artt. 2 en 3." Met deze artikelen werden de grondslag en doelstelling van de bond bedoeld. In 1967 zouden de statuten in herziene vorm nogmaals officieel goedgekeurd worden.

Aanvankelijk kwamen de meeste aangesloten clubs uit Zuid-Holland, maar gaandeweg kwamen die ook in andere provincies. Clubs als ODIH (Apeldoorn) en Rust Roest (Eindhoven) werden buitengewoon lid van de bond, omdat zij te ver van het kerngebied af zaten en daardoor wel in de neutrale bond moesten spelen. Vanaf 1932 waren er vijf districten met Amstelland, Gelderland, Utrecht, Zuid-Holland Noord (regio Den Haag, Delft en Leiden) en Zuid-Holland Zuid (regio Rotterdam, Dordrecht en Gorinchem).

Op 26 februari 1955 besloot de Algemene Vergadering tot de instelling van een bondsbureau. In november dat jaar betrok de CKB een pand aan de Zwaanhals 320 B te Rotterdam tezamen met de Nederlandse Christelijke Sport Unie, het Nederlands Christelijk Gymnastiek Verbond en de Nederlandse Christelijke Wandel Bond. Zes jaar later verhuisde het bondsbureau naar de Beukelsweg 55 te Rotterdam, waar het tot de ontbinding van de bond zou blijven.

In juli 1961 werden de grenzen van de afdelingen vastgesteld:

Amstelland: het gebied ten westen van Bussum, ten zuiden van Wormerveer (deze plaats inbegrepen) en ten noorden van Mijdrecht-Hillegom, inclusief deze plaatsen.

Drenthe: de gehele provincie plus de Groningse veenkoloniale hoek.

Friesland: de gehele provincie Friesland.

Gelderland: de provincie Gelderland plus het gedeelte van de provincie Utrecht dat ten oosten van de lijn Nijkerk-Amerongen valt. Deze lijn wordt doorgetrokken, ook in de Betuwe.

Groningen: de Fries-Groningse grens in het westen en in het zuiden het Winschoterdiep als grens.

Noord-Holland Noord: het gedeelte van de provincie ten noorden van Wormerveer (deze plaats uitgezonderd).

Utrecht: de provincie Utrecht minus het gedeelte ten oosten van de lijn Nijkerk-Amerongen, plus het gedeelte ten oosten van Bussum van de provincie Noord-Holland.

Zuid-Holland Noord: het gebied ten zuiden van Mijdrecht-Hillegom, in het zuiden begrensd door de Waterweg waarbij Maassluis bij Zuid en Maasland bij Noord wordt getrokken en voorts begrensd door de Hollandse IJssel, waarbij Gouda onder Noord en Krimpen aan de IJssel onder Zuid valt.

Zuid-Holland Zuid: de rest van de provincie Zuid-Holland plus Noord-Brabant.

Op 16 juni 1973 besloot een buitengewone algemene vergadering van de CKB in Utrecht om de bond per 1 juli 1973 op te heffen en per gelijke datum met de KNKB op te gaan in het Koninklijk Nederlands Korfbalverbond.

In 1920 begon de CKB met een competitie op zaterdagmiddag met twee afdelingen Zuid-Holland Noord en Zuid-Holland Zuid. De kampioenen van de eerste klasse speelden in een thuis- en uitwedstrijd om het landskampioenschap, met desnoods een derde wedstrijd op neutraal terrein. In tegenstelling tot de NKB werd de competitie in één kalenderjaar afgewerkt, van maart tot en met september. Alle twaalftallen speelden in één competitie, maar in de eerste klasse mochten alleen eerste twaalftallen spelen. Vanaf 1923 organiseerde de CKB op Tweede Paasdag de Bondsdag, die open stond voor alle aangesloten clubs. De beste standaardploegen streden aan het einde van de dag om de Bondsdagbeker. Winnen van deze beker was net zo prestigieus als het winnen van de landstitel.

In 1940 werd de Bondsdag nog wel gehouden, maar de competitie kon door de mobilisatie en het uitbreken van de oorlog niet gespeeld worden. In 1941 besloot het bestuur van de CKB geen competitie of Bondsdag te houden in een poging de zelfstandigheid van de bond te bestendigen.

Na de bevrijding werd de strijd om het landskampioenschap opengesteld voor de kampioenen van de eerste klasse van alle districten. In 1950 werd de eerste klasse Zuid-Holland ingesteld voor de beste clubs van Zuid-Holland Noord en Zuid. De kampioen van deze afdeling gold als landskampioen. Vanaf 1951 werd de competitie niet meer in een kalenderjaar afgewerkt, maar tussen september tot en met juni. In 1954-1955 werden de Hoofdklasse West en de Hoofdklasse Centrum ingesteld met de beste eersteklassers uit alle districten. Dat betekende voor de betrokken clubs meer reizen, maar dat werd met het huren van bussen voor gezamenlijke uitwedstrijden ondervangen. De kampioenen van West en Centrum streden voortaan om de landstitel en de nummers laatst degradeerden naar de eerste klasse van hun district. In 1966-1967 werden twee poules overgangsklasse tussen de hoofdklasse en de eerste klasse ingesteld. In 1968-1969 werd er één landelijke hoofdklasse gevormd, waarbij de nummer één meteen landskampioen werd.

Naast de competitie werd ook jaarlijks de Bondsdag gespeeld, maar dat gebeurde vanaf 1951 op Tweede Pinksterdag, nadat het evenement op Tweede Paasdag in 1947 en 1950 door zware regenbuien was getroffen. In 1973 werd de laatste Bondsdag gehouden.

Vanaf 1961 werd er ook gestreden om het landskampioenschap in de zaal. Dit gebeurde eerst in een eendaags toernooi dat openstond voor alle hoofdklassers van West en Centrum. In 1967-1968 tot en met 1969-1970 was het mogelijk om een zaalcompetitie te houden. De winnaars van de hoofdklasse speelden om de landstitel.

In 1970-1971 werd de gezamenlijke competitie van de KNKB en de CKB ingesteld, zowel voor het veld als voor de zaal. Alle clubs uit de CKB werden naar gelang hun eindklassering in 1969-1970 ingedeeld in de landelijke competitie of in de afdelingscompetitie.

Op 5 maart 1960 overlegden bestuursleden van de RKDB met de KNKB op het Centraal Bureau van de NKS in Den Bosch. De KNKB had het initiatief genomen voor de bijeenkomst met de bedoeling om kennis te maken en mogelijke vormen van samenwerking te vinden. De NKS stelde dat afspraken met algemene bonden alleen konden worden gemaakt door het nationaal bestuur van de NKS. De bijeenkomst leverde dan ook geen concrete afspraken op.

Op 17 december 1968 ontving de RKDB koninklijke goedkeuring van de statuten en daarmee rechtspersoonlijkheid. De doelstelling van de bond was: “Om met bescherming en verzorging der godsdienstige-zedelijke belangen der leden overeenkomstig de katholieke beginselen, in overeenstemming met de bisschoppelijke bepalingen en de richtlijnen van de Nederlandse Katholieke Sportfederatie de lichamelijke opvoeding te bevorderen en de sport, in het bijzonder het korfbalspel, onder de katholieken te doen beoefenen en te stimuleren.”

Op 30 september 1972 vierde de RKDB in café-restaurant Brabandbad in Den Bosch het 25-jarig bestaan. Op de algemene ledenvergadering van 31 maart 1973 werd besloten om de naam te wijzigen in Nederlandse Dames Korfbalbond (NDKB). Dit moest ervoor zorgen dat de bond “een groter werkterrein” zou verkrijgen. De naamswijziging werd nog hetzelfde jaar vastgelegd in de statuten en het huishoudelijk reglement.

Op 17 november 1979 kreeg de NDKB het eerste bondsbureau in de Willemstraat 82 F in Eindhoven. J.M. van der Hart, gedeputeerde van CRM bij de provincie Noord-Brabant, verrichtte de officiële opening, terwijl monseigneur P. J. Boymans, de geestelijk adviseur van de NDKB, het gebouw inzegende. Het bondsbureau verhuisde in november 1981 naar Cockeveld 7 te Nuenen, waar het tot de fusie met het KNKV is gebleven.

In 1983 begon de NDKB met twee vakken korfbal bij de junioren. Op 27 april 1985 stemde de Algemene Vergadering in met de gefaseerde invoering van twee vakken bij de senioren. Vanaf 1989-1990 speelde de NDKB de gehele veldcompetitie in twee vakken.

Vanaf 1970-1971 werd de hoofdklasse uitgebreid naar negen clubs en kwam er een overgangsklasse met acht clubs tussen de hoofklasse en de eerste klasse. In 1979-1980 kwam er een tweede overgangsklasse op het veld en in 1986-1987 eenmalig een promotieklasse tussen de overgangsklasse en de eerste klasse.

Op 27 april 1985 stemde de Algemene Vergadering in met de gefaseerde invoering van twee vakken bij het veldkorfbal. Dit begon in 1985-1986 in de derde klasse en in 1986-1987 in de tweede klasse. Vanaf 1989-1990 speelde de NDKB de gehele veldcompetitie in twee vakken.

Vanaf 1987-1988 waren er twee poules hoofdklasse op het veld, waarbij de winnaars in de finale om de veldtitel speelden. In 1988-1989 werden er drie poules overgangsklasse ingevoerd en het seizoen erna kwam daar een vierde bij. In 1993-1994 bestond de veldkorfbalcompetitie uit 2 poules hoofdklasse, 4 poules overgangsklasse, 4 poules eerste klasse, 8 poules tweede klasse, 8 poules derde klasse en 9 poules vierde klasse. Vanaf de overgangsklasse konden standaard- en reserveteams uitkomen.

In 1962 werd een voorstel om microkorfbal te spelen afgewezen, omdat er niet genoeg geschikte zalen waren en de zaalhuur vaak veel te duur was. Het duurde tot 1969-1970 voordat er een hoofdklasse in de zaal kwam met negen clubs; zij speelden in acht wedstrijden om de landstitel. De overige clubs speelden enkel toernooien in de zaal. Vanaf 1974-1975 was er ook één overgangsklasse met negen clubs, waarvan de kampioen naar de hoofdklasse promoveerde. Ook in deze klasse was er een halve competitie. In 1977-1978 begon de eerste zaalcompetitie met alle aangesloten verenigingen. In 1979-1980 kwam er een tweede poule overgangsklasse bij en in 1987-1988 een tweede poule hoofdklasse. Er werd voortaan een volledige competitie met thuis- en uitwedstrijden gespeeld. De winnaars van de hoofdklasse streden in een finale om het landskampioenschap in de zaal.

In 1994 fuseerde de NDKB met het KNKV, waardoor alle dameskorfbalclubs werden ondergebracht in District Nieuw-Zuid. Zij behielden hun aparte veld- en zaalcompetities met hun eigen finales.

Het staat vast dat er bij de diverse verhuizingen van het bondsbureau materiaal is weggegooid. Er zijn in elk geval voor tal van jaren geen ingekomen en uitgegane brieven voorhanden, maar belangrijke reeksen als de notulen van het bondsbestuur, de officiële adresboeken en bondsorganen zijn wel min of meer compleet bewaard gebleven. Bij de opname van de CKB en de NDKB zijn de archiefstukken van deze bonden bij het archief van het KNKV gevoegd. Dat is ook gebeurd bij de opheffing van de Afdelingen en Districten.

Gezien het aantal archiefvormers, het aantal verhuizingen van de archieven van de ene naar de andere secretaris en de oorlogsjaren 1940-1945 is het niet vreemd dat er veel materiaal verloren is gegaan van de regionale bonden, Afdelingen en Districten. Sommige hebben relatief veel archiefstukken (Friese en Haagse Korfbalbond, Noordelijk Korfbalverbond, Afdeling Noord), maar van andere is niets of nauwelijks iets bewaard (Haarlemse Korfbalbond, Leidse Korfbalbond, Noordbrabantse Korfbalbond, Korfbalbond Limburg, Afdeling Zuid). De Korfbalbond Goeree-Overflakkee bestond slechts zeven jaar, maar het was wel de enige bond die de notulen van de Bondsraden had bewaard!

Vanaf circa 2010 is er nauwelijks meer gedrukt archiefmateriaal van het KNKV en de Districten, omdat alle stukken op computers gemaakt en opgeslagen werden en via e-mail rondgezonden. Er is geen poging gedaan om dit materiaal alsnog te achterhalen voor de inventarisatie.

Het archief kent beperkingen voor het raadplegen van stukken als gevolg van kwetsbare of slechte materiële staat.

[eventueel overige relevante teksten uit de toegang; indien geen info, dan dit tweede 'phystech'-element weglaten]

[Wordt alleen gebruikt als er een andere, nadere toegang, bijv. database, beschikbaar is. Als die er niet zijn, dan dit element weglaten.]

Openbare archiefstukken kunnen online worden aangevraagd en gereserveerd. U kunt dit ook via de terminals in de studiezaal van het Nationaal Archief doen. Om te kunnen reserveren dient u de volgende stappen te volgen:

1. Creëer een account of log in.
2. Selecteer in de archiefinventaris een archiefstuk.
3. Klik op ‘Reserveer’ en kies een tijdstip van inzage.

Bij het citeren in annotatie en verantwoording dient het archief tenminste éénmaal volledig en zonder afkortingen te worden vermeld. Daarna kan worden volstaan met verkorte aanhaling.

VOLLEDIG:
Nationaal Archief, Den Haag, Koninklijk Nederlands Korfbal Verbond (KNKV) en voorganger, nummer toegang 2.19.266, inventarisnummer ...

VERKORT:
NL-HaNA, Koninklijke Nederlandse Korfbalbond, 2.19.266, inv.nr. ...

Inventarisnummers van dit archief zijn niet in kopievorm beschikbaar